Umbreon's Speed - Versie 1
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.
Umbreon's Speed - Versie 1


 
IndexIndex  Laatste afbeeldingenLaatste afbeeldingen  ||  RegistrerenRegistreren  Inloggen  

 

 The Dog of Death

Ga naar beneden 
2 plaatsers
AuteurBericht
Mystic Zelda

Mystic Zelda


Aantal berichten : 25
Leeftijd : 30
Registration date : 12-06-08

The Dog of Death Empty
BerichtOnderwerp: The Dog of Death   The Dog of Death Emptywo 16 jul - 14:11

The Dog of Death

Stel je eens voor, een hele nieuwe wereld. Je bent iedereen kwijt, niemand om je heen. En dan moet je je voledig aanpassen aan de nieuwe wereld. Helaas lukt niet altijd alles, alles mislukt. Kortom: een avontuur vol spanning, legendes en meer!
Introductie
Rick heeft het altijd nog moeilijk met het verwerken van de dood van zijn zusje, Amber. Ze waren een tweeling. Drie jaar geleden had een herdershond zijn zusje doodgebeten, iets wat Rick herdershonden nooit vergeeft. Maar dan plots komt Rick in een hele andere wereld terecht, hij moet zien te leven in een totaal andere stijl dan dat hij gewent is, een levensstijl waar herdershonden heilig zijn! Dan komt er zoveel op Ricks pad, wat is er nou met die Amber, die toch wel op zijn zusje lijkt, wat is het geheim van Tikki, de herdershond die soms wat raar doet? En wat is er mis met hem, als hij al een man blijkt te zijn?Antwoorden, legendes, spanning en meer! Dus, waar wacht je op?

Proloog
De wind blies Rick bijna om. ‘Die verdraaide wind ook altijd’, dacht hij. Hij was totaal futloos op weg naar huis. Het was een zware voetbaltraining vandaag, zijn trainer moest hem vandaag specifiek trainen voor de wedstrijd van zaterdag. Rick had er totaal geen puf voor, het was nu al precies drie jaar geleden dat zijn zusje was overleden. Deze dag werd altijd herinnert aan haar, 6 mei. Het begon toen hij met zijn zusje aan het buitenspelen waren. Dat deden ze vaak, ze waren een tweeling. Plots schoot een hond los van zijn riem, het was een grote sterke herdershond, helaas te agressief opgevoed. Hij rende naar hem en zijn zusje, Amber. ‘Amber! Kom mee!’, had hij geroepen, zelf rende hij weg, hand in hand met zijn zusje. De hond was helaas sneller en beet richting de borst van haar zusje. Rick was zo geschrokken en begon het beest te schoppen, hij herinnerde het zich nog goed hoe het beest ook in zijn been beet. Gelukkig voor hem kwam het baasje aangestormd met de riem. Maar voor zijn zusje was het te laat, zij was op slag dood.

Hoofdstuk 1
Met een enorme smak van de deur kwam Rick de woonkamer binnengestormd. Verbaast keek zijn moeder naar het pubergezicht van haar zoon.
‘Wat is er aan de hand?’, vroeg ze. Rick gebaarde naar de foto op het dressoir waar zijn zusje op stond. Hij had totaal geen zin om daarover te praten.
Begrijpelijk knikte zijn moeder en zei: ‘Ik herinner het me nog goed ja, drie jaar geleden al weer. Goh. Nu ben je al 16, jullie zaten nog net een jaar op de middelbare school.’ Geïrriteerd keek Rick naar zijn moeder.
‘Mam!’, zei hij, ‘Ik heb hier totaal geen zin in, om te praten over Amber. Snap je dan nooit dat ik het er heel erg moeilijk mee heb.’ Zijn moeder keek geschokt.
‘Sorry, ik wist niet dat je het er zo moeilijk mee had. Is er misschien nog wat gebeurt op voetbal?’, vroeg ze vol medelijden. Rick schudde van nee. Zijn moeder knikte en ging verder met koken. Ricks vader was nog niet thuis, die zal over een kwartiertje thuiskomen, hij kwam altijd om 6 uur thuis. Dus hij had nog een kwartier, dat was lang genoeg om nog eventjes buiten te trainen. Hij pakte zijn voetbal en rende naar de achterdeur.
‘Ben even trainen, ben over een kwartier thuis!’, riep hij.
‘Maak het niet te laat!’ Hoorde hij zijn moeder nog net roepen.

Goal, zonder keeper was het ook heel makkelijk om te scoren. Rick werd altijd wel ingedeeld in de aanval. Hijgend pakte hij de bal, vervolgens ging hij op het goal zitten. Hij had uitzicht op het bos waar hij met zijn zusje voor het laatst hadden gespeelt, waar ze was doodgebeten. Furieus bij de gedachte smeet hij de bal het bos in. ‘Waarom moest ik dat doen?’, dacht Rick met een zucht terwijl hij naar de bal liep. Net toen hij de bal had opgepakt zag hij het. Een schim stond in de verte. Het was een schim van een meisje van ongeveer 15/16, tenminste dat schatte hij haar. ‘Hé jij daar! Weet je niet dat het gevaarlijk is in dit bos?’ Het meisje keek Rick geschokt aan, ze rende weg, het diepe bos in. Rick schrok, straks had het meisje hetzelfde lot als Amber. Hij rende achter haar aan. ‘Wacht! Kom hier!’, riep hij, terwijl Rick achter het meisje aan rende. Plots stopte ze, alsof ze ergens van was geschrokken. Maar dat was het niet, het meisje begon te gloeien. Verbaast keek Rick naar het gloeiende meisje. ‘Hé, is er wat?’, vroeg Rick terwijl hij een hand over haar schouder heen legde. Dit was niet de goede keuze, wanner Ricks hand haar schouder raakte begon ze nog heviger te gloeien. Plots kon Rick niks meer zien behalve licht. Het volgende moment stond hij weer in een bos. Deze zag er meer tropisch uit dan waar ze eerst waren. Het meisje stond nog steeds voor hem, ze was gestopt met gloeien.
‘Waarom deed je dat nou?’, vroeg ze geïrriteerd, ze draaide zich om. Rick schrok. Het meisje leek sprekend op Amber.
‘Nou... Eeh... Ik wilde... Je... Helpen...’, zei hij stotterend. Het meisje zuchtte.
‘Dat was anders niet nodig geweest. Goed, ik ben Amber.’ Ze stak haar hand uit.
‘Rick.’ Mompelde hij, even verbaast dat ze ook nog eens Amber heette. Pas toen viel het hem op dat ze nogal maffe kleren aan had. Een slonzige bruine broek, een T-shirt, iets donkerder bruin. Maar vervolgens had ze ook een cape om.
‘Zeg eens, Amber, waar zijn we?’ Amber keek naar Rick, ze was namelijk eerst bezig met het zoeken van… Iets.
‘We zijn in mijn wereld nu. Eens in de 100 jaar opent zich een portaal. De portaal van jouw wereld naar de mijne. Onze werelden verschillen eigenlijk niet zoveel van elkaar. Behalve het landschap. Maar in ieder geval, nu was ik dus naar jouw wereld gegaan en wilde weer terug, toen de portaal bijna sloot. Nu kan jij dus niet meer terug.’ Geschrokken staarde Rick naar Amber, die ‘ah, hebbes’ in zichzelf zei, toen ze wat oppakte. Rick bestudeerde het voorwerp wat ze had opgepakt. Het was een fluitje dat amber tussen haar lippen perste en erop blies. Rick hoorde niks. Er gebeurde ook niks. Pas na een paar minuten zag Rick in de verte een hond aanstormen. Een herdershond. Amber keek blij naar de hond, ze gaf hem een knuffel.
‘Tikki, dit is Rick. Rick, dit is mijn hond Tikki.’ Rick keek naar de hond. Hij was hier niet echt blij mee, een herdershond op 6 mei, kom op.
‘Hoi Tikki’, zei hij met zijn tanden op elkaar. De hond gromde naar Rick.
‘Kom op! Tikki! Foei!’, schreeuwde Amber streng naar haar hond.
‘Kom, we gaan naar huis. Rick, ik denk wel dat je in onze stam mag wonen, kom maar mee.’, zei Amber.

Hoofdstuk 2
De stam van Amber was niet ver afgelegen van de plek waar ze eerst waren. Ze kwamen aan in een soort rimboe kampje, vond Rick. Amber bleek zich gelijk al thuis te voelen. Rick volgde haar naar haar huisje.
Haar huis was gemaakt van bamboehout, ze stapte in en zei: ‘Kom binnen Rick. Wil je wat drinken?’ Rick knikte, ‘Ja graag, ik heb dorst gekregen van al dat voetbal.’ Ze schonk wat drinken in, waarbij ze proostte op een ‘nieuwe vriendschap’. Tikki liep naar zijn waterbakje, nam wat slokjes en knorde.
Amber lachte en zei: ‘We gaan zo wel even naar ons stamhoofd. Hij zal bepalen of jij in deze stam mag wonen. Dan maken we met z’n allen een huis voor je. Hoe oud ben je eigenlijk? Want als je jonger bent dan 13 ben je nog geen man, dan mag je nog niet op jezelf wonen.’
Zestien, ik ben zestien.’ Amber knikte, ‘Oké, dan gaan we nu wel even naar het hoofd. Heb je je drinken op? Ja? Mooi. Kom.’ Rick volgde Amber naar een ander huisje, een grotere dan die van haar. Ze klopte op de deur.
‘O groot hoofd, ik heb een nieuweling.’ Even was het stil, maar vervolgens vloog de deur open. Een duistere stem zei: ’Kom binnen, Amber.’ Amber glimlachte en fluisterde naar Rick: ‘Kom maar, hij is niet zo eng hoor.’ De hond, Tikki, ging eerst naar binnen, vervolgens ging Amber naar binnen. Als laatste ging ook Rick naar binnen. Binnen troffen ze een oude man op een stoel aan. Hij leek heel erg vermoeid.
‘Gegroet groot hoofd.’, groette Amber opgewekt. De oude man zei: ‘Amber, wat ben ik blij om jou te zien. Dus vertel, wie heb je meegenomen?’ Hij verzat even en keek toen aandachtig naar Amber.
‘Nou... Ik ging dus naar die andere wereld. Maar he, Rick hier die volgde me. Per ongelijk werd hij ook door de grote krachten beïnvloed. Dus he, nu is hij hier ook. Maar hij heeft geen thuis. Ik vroeg me af, kan hij bij ons in de stam toegelaten worden?’ Eerst bestudeerde de man Rick. Iets waarbij hij zich niet zo op zijn gemak mee voelde. Vervolgens sprak hij: ‘Mijn toestemming krijg je. Ga jij hem aan de rest voorstellen? Dan roep ik de grote raad bij elkaar om een huis voor hem te bouwen en hem een man te maken. Ik zie dat hij zestien is, net als jij mijn lieve Amber. Dus dat betekent dat hij de grote test moet doen om hem een man te maken.’

De man wende zich tot Rick. ‘Kom mee’, zei hij, ‘dan gaan we de mannen opzoeken.’ De oude man liep naar buiten, waar de vrouwen bezig waren met de noodzakelijke huiszaken. Hij nam Rick mee naar een afgelegen open veld. Daar waren de mannen bezig met trainen. Wanneer Rick en de oude man aankwamen, stopten ze met hun bezigheid. Ze vormden een cirkel om Rick en de leider. De oude man pakte een fluitje uit zijn zak, ongeveer dezelfde als die van Amber. Hij blies erop, weer geen geluid. Na weer een paar seconden gewacht te hebben opende zich een poort in de mannenmassa. Het was Tikki. Rick herkende de hond aan zijn witte vlek op zijn kop.
‘Tikki’, sprak de oude man tot de herdershond, ‘dit is Rick. Rick moet een man worden. Kan jij hem daarbij helpen?’ De hond ging zitten en sloot zijn ogen. Het werd stil. Het enige wat je kon horen was de wind en het gefluit van de vogels. Na een paar stille minuten opende Tikki zijn ogen. Alle mannen vestigden hun aandacht op de hond. Tikki schudde zijn kop. Een schok vloog over de mannenmassa heen. Er ontstond gefluister. Het rumoer werd steeds luider en luider. Rick werd zenuwachtiger en zenuwachtiger.
‘Waarom mag ik geen man worden?’, dacht hij. Plots schreeuwde de oude man: ‘Stilte!’ Ineens was elke man stil. Hij wende zich tot Tikki.
‘Tikki, waarom wil jij Rick geen man maken?’, vroeg hij. De hond stond op, de oude man sloot zijn ogen. Na weer een paar stille seconden ging Tikki weer zitten. De oude man opende zijn ogen en wende zich tot Rick.
‘Rick, je... Bent al... Een man...’ Iedereen keek geshockeerd naar Rick, die zijn geheugen uitspitte naar het antwoord op de vraag: ‘Waarom ben ik al een man?’ De oude man wende zich weer tot Rick.
‘Gefeliciteerd!’, zei hij. Tikki liep weer weg, het bos in. Nu wende de oude man zich tot de rest van de mannen. ‘Kom op mannen, we bouwen een huis voor onze nieuwe man en lid!’

Hoofdstuk 3
Ricks huis stond naast die van Amber. Van bamboe, net als de rest. Rick vond het wel fijn om naast Amber te wonen, al miste hij zijn huis bij zijn ouders wel. Gelukkig als hij vragen had, kon hij die zo aan Amber stellen. Van de grote leider had hij een baantje gekregen. Hij moest les geven aan kinderen over jagen. Hiermee kon hij zijn eten, drinken en eventueel kleren of zo mee verdienen. ‘Zo werkt dat bij ons.’, had de leider gezegd. Rick lag op zijn bed, hij was moe. Het was een lange dag. Hoe kon het nou zo lopen? Dat had niemand gedacht. Zes mei, was nu nog erger dan eerst... Langzaam doezelde Rick in slaap...

’Rick! Wakker worden! Het is weekend, we gaan vandaag lol maken!’, het was Amber. Ze stond voor zijn deur. Kreunend ging Rick rechtop zitten op zijn bed.
‘Wach effe!’, kraamde hij uit. ‘Ben even aankleden.’ Hij hoorde Amber giechelen: ‘Hehe, is goed! Ik wacht wel!’ Rick wreef het slaap uit zijn ogen. Wat een beroerde nacht. Hij had geen oog dicht gedaan in het nieuwe bed. Verdooft liep hij naar een stoel, waar zijn kleren op hingen. Hij trok ze aan en rende naar buiten, waar Amber op hem stond te wachten.
‘Hé!’, groette ze hem. Rick stak zijn hand op, te moe om hoi te zeggen.
‘Kom’, begon Amber, ‘we gaan kleren voor je kopen!’ Ze hield een briefje vast dat ze aan Rick gaf. Er stond op: ‘Ik geef Rick toestemming om kleren uit te zoeken.’ Onderin stond een handtekening van de leider. Rick keek van het papiertje naar Amber, gelijk daarna sleurde ze hem mee naar een huisje. In het huisje troffen ze een vrouw aan die druk bezig was met het maken van kleren. Ze had een enorme galerij klaar met vrouwkleding en mannenkleding.
‘Rick, dit is de kledingmaakster. Zij heeft een grote voorraad kleding voor je, kom we zoeken wat uit!’
Na een uurtje waren ze eruit. Een broek en T-shirt, een beetje hetzelfde model als de kleding van Amber. Plus nog een cape, ook net als Amber. Ze stapten samen uit het hutje.
‘Goed, wat gaan we nu doen?’, vroeg Amber opgewekt. Rick hield zijn schouders op, het kom hem niet zoveel schelen. Amber gebaarde dat hij mee moest komen. Ze maakten een wandeling door het bos. Al was het echt tropisch weer, om een of andere reden hadden ze toch die kleren plus cape nodig.
‘Het klimaat zal vast wel verschillen. En dus ook de plantengroei bij bepaalde omstandigheden.’, dacht Rick.
Even later zaten ze gezellig samen op een boomtak.
‘Dus je speelt voetbal?’, vroeg Amber. Rick knikte. ‘Ow... Nou dat ken ik niet, ghe, sorry’, Amber lachte, ‘hoe gaat dat dan?’ Hierop antwoordde Rick: ‘Het is een spel met een bal. Het word gespeelt op een rechthoekig veld, aan beide kanten een doel. De spelers moeten proberen om de bal in het doel van de tegenpartij te krijgen. Dat is toch wel het doel van het spel.’, Amber knikte, ze snapte het.
‘Lijkt me wel leuk om een keer met de rest te gaan doen. Jij bent leraar, misschien kan je het je leerlingen leren?’ Rick vond het wel een goed idee, al kende hij zijn leerlingen nog niet.
‘Dus, Amber, heb je nog broertjes of zusjes?’, vroeg Rick aan Amber.
‘Nou, ik heb geen broertjes of zusjes. Wel gehad. Mijn tweelingbroertje is overleden tijdens de geboorte. We konden hem niet meer redden. Tikki, die ook op dezelfde dag werd geboren, is eigenlijk een soort van mijn broertje. Helaas heeft hij het de laatste tijd druk met zaken. Hij is een soort... God. Bij ons zijn herdershonden heilig. Daarom zijn er ook maar een paar van. Herdershonden hebben speciale krachten. Daarom moeten mannen en vrouwen goedgekeurd worden door Tikki, of terwijl door een herdershond.’ Rick kreeg het benauwd van Amber haar verhaal.
‘Rick, wat is er?’, vroeg Amber bezorgd.
‘Nou, weet je, Tikki zei dat ik al een man was, hoe... Kan dat?’ Amber hield haar schouders op. ‘Geen idee, waarschijnlijk omdat hij je al heeft gezien of zo, ik zou het echt niet weten. Maar daar gaan we ons vandaag niet mee bezig houden. We gaan vandaag vieren dat je een man bent en dat je nu hier bent.’ Beteuterd keek Rick naar zijn schoenen, dat hij hier was, kom op, hij miste daar zijn ouders en thuis teveel voor. Plots legde Amber een schouder om Rick heen.
‘Kom, ook al ben je nu niet thuis, je kan niet meer naar huis. Daarom gaan we er nu wat van maken. Om je wat meer op je gemak te laten voelen.’ Blij keek Rick naar Amber. ‘Is goed’, zei hij, ‘kom, we gaan weer terug, ik heb dorst.’
Terug naar boven Ga naar beneden
Mystic Zelda

Mystic Zelda


Aantal berichten : 25
Leeftijd : 30
Registration date : 12-06-08

The Dog of Death Empty
BerichtOnderwerp: Re: The Dog of Death   The Dog of Death Emptywo 16 jul - 14:12

Hoofdstuk 4
’Goh, ik wist niet dat je zo’n dorst had!’, zei Amber lachend toen Rick zijn beker op de tafel legde. Zij had nog niet eens een slok op of Rick had het al op.
‘Nooit gedronken, dit spul. Wat is het?’, vroeg Rick aan Amber.
‘Het is een soort mengsel van water en kruiden. Erg polulair hier en gezond.’, antwoordde ze met een glimlach. ‘Hadden jullie ook nog bepaalde drankjes in jouw wereld?’ Rick knikte en zei: ‘Ja, uhm, we hadden cola. Dit is een drankje met veel suiker. En uhm, we hebben ook nog bier, wijn, allemaal gebaseerd op allemaal... Dingen...’ Amber moest lachen.
‘Haha, ik snap er niet zo veel van, maar het zal wel goed zijn.’ Rick lachte, wist hij veel waarvan al dat spul gemaakt was. Het enige wat hij van wijn wist, dat het van druiven werd gemaakt, dat bier gemaakt werd van granen. Amber stond op.
‘Het is vijf uur, tijd om wat te eten.’, zei ze en ze liep naar buiten, ‘kom je?’ Rick stond op en volgde Amber naar buiten. Blijkbaar aten ze hier altijd buiten of zo, hij wist het niet. Maar hij liet zich maar meebrengen naar buiten. Gister had hij bij Amber wat gegeten, omdat alles nog een beetje nieuw voor hem was. Het was wat koeler buiten, waarschijnlijk omdat het al bijna avond was. Daarbij kwam dat het klimaat er anders was. Misschien ging de zon al wel onder om 5 uur? Rick wist het niet, maar hij ging er ook verder niet over nadenken. Amber nam Rick mee naar een enorme open plek, waar een soort buffet was en wat tafels stonden die genoeg ruimte boden voor de mensen van het kamp.
‘Dit buffet word elke dag georganiseerd door de jagers, de mannen die je tegen kwam toen je een man werd.’, legde Amber uit, ‘het verbaast me altijd hoe ze aan zoveel eten komen. Onze stam bestaat uit ongeveer 50 mensen, we zijn een van de grootste stammen van deze regio. De meeste stammen bestaan uit ongeveer 10 mensen. Volgens mij komt het door Tikki, een van de weinig herdershonden van de wereld. De meeste stammen hebben niet eens een herdershond om ze te beschermen.’ Rick knikte, terwijl hij zijn bord opschepte met eten, hij zou bij God niet weten wat het was, maar het zal vast wel lekker zijn, net als het drinken. Amber en Rick moesten beide aan een aparte tafel. Rick moest bij de mannen en Amber bij de vrouwen.
Het eten was lekker, zoals Rick al had voorspelt. Hij genoot met volle teugen van het eten. Maar plots hoorde hij een stem van naast hem komen.
Een grote gespierde vent vroeg: ‘Dus, jij bent nieuw hier?’ Hij gaf Rick een stomp op zijn arm. Rick kromp ineen.
‘Erm... Ja...’, antwoordde hij verlegen.
De man lachte, ‘Ik zag je met Amber rondhangen. Prachtwijf! Je hebt wel mazzel. Dus waar kom je vandaan?’ Rick keek de man aan toen hij ‘prachtwijf’ zei. Misschien was haar uiterlijk de mode? Maar Rick had geen tijd om erover na te denken, hij moest nog antwoord geven op de vraag van de man:‘Ik kom van de andere dimensie. Amber heeft me per ongelijk meegenomen, ik kan nu niet meer terug.’ Ineens viel het helemaal stil aan de tafel waar Rick en de man aan zaten. Ongeveer tien ogen waren nu op Rick gericht.
Rick schrok en zei: ‘Ga maar verder met praten, hoor.’ De mannen lachten en gingen verder met praten, meestal over vrouwen.
De man die naast hem zat lachte nog harder en zei: ‘Ik mag jou wel! Zeg eens, hoe heet je?’
‘Rick’, antwoordde hij.
‘Hugo.’ Schreeuwde de man in Ricks oor. Blijkbaar kon hij niet zachtjes praten. Rick nam nog maar een hap van zijn... Voedsel. De man ging ook door met eten.
Na het eten liep Rick direct naar Amber toe, die nog een beetje napraatte met haar vriendinnen.
‘Ow, hoi, Rick.’, zei Amber verbaast. Het groepje met wie Amber praatte viel stil.
‘Rick, zei je.’, vroeg een meisje uit het groepje van Amber.
Amber knikte. ‘Rick, dit zijn Tessa, Ineke, Tamara en Esther.’ De meisjes groette Rick en Rick stak verlegen zijn hand op. De meisjes liepen giechelend verder en Amber en Rick bleven achter.
‘Lekker gegeten?’, vroeg Amber. Rick knikte. ‘En jij?’, zei hij. Ook Amber had lekker gegeten. Rick moest nu een heel verhaal aanhoren over hoe Esther haar vriendje het uit had gemaakt. Rick vertelde Amber nog over zijn avontuur met Hugo.
‘Hilarisch! Hugo, volgens mij vind hij me leuk!’, zei Amber.
‘Vind jij hem leuk dan?’, vroeg Rick. Rick wist wel hoe hij met meiden om moest praten. Dertien jaar lang heeft hij verhalen aangehoord van zijn zusje. Amber moest lachen.
‘Nee! Echt, Hugo wil je niet als vriendje.’ Rick lachte met Amber mee. ‘Kom’, zei Amber, toen ze uitgelachen waren, ‘we gaan maar eens lekker bankhangen!’

Hoofdstuk 5
Het was al elf uur, Rick en Amber zaten nog steeds aan de tafel, op de bank. Ze hadden net voor de zevende keer een spelletje gedaan. Rick had vier keer gewonnen, Amber drie keer. Rick gaapte, hij was al moe.
‘Gaan we niet zo... Slapen... Val bijna in slaap hier.’, zei hij.
Maar Amber zat nog vol energie: ‘Kom op luiwammes! Ik ben net aan het winnen!’ Vermoeid deed Rick een zet.
‘JA! Dat had je niet goed gezien he? Je word inderdaad moe. Ik wil vaker met jou een spelletje doen als je moe bent’, Amber deed haar zet, ‘gewonnen!’ Amber sprong overeind.
Rick stond moeizaam op, ‘Ik ga maar slapen.’
Amber knikte naar haar vermoeide maatje, ‘Welterusten.’
Rick hield zijn hand op, ‘Slaap lekker Amber.’, zei hij. Hij liep naar buiten. Ook al stond zijn huis naast die van Amber, het was toch zo’n 15 meter lopen. Iets waarvoor hij eigenlijk geen energie had. Na de eerste tien meter hoorde Rick een geluid. Het kwam van het bos naast zijn huis. Door het geluid werd hij gelijk een stuk opgewekter. ‘Woeoeoeowoee...’, kwam van de bosjes af. Rick liep op het geluid af. Plots sprong Tikki uit de bosjes. Hij keek Rick streng aan.
Opeens hoorde Rick in zijn hoofd: ‘Volg me!’, was het de stem van Tikki? Tikki sprong de bosjes weer in. Rick volgde hem, het diepe bos in. Rick kon geen hand voor ogen zien, het was namelijk behoorlijk donker in het bos. Het enige licht wat hem leidde was het licht van de sterren en het licht dat de maan kaatste. Plots stopte Tikki. Rick struikelde bijna over hem, waardoor hij een grom gaf.
‘Ik moest je even spreken’, zei Tikki in Ricks hoofd, ‘het is namelijk zo. Jij bent hier niet alleen maar om een foutje. Je bent hier in opdracht. Je bent hier in opdracht voor...’, verder ‘sprak’ de hond niet. Hij viel stil. Rick kon zijn ogen net zien, ze werden groot. De hond stond op.
‘Ga weg!’, zei hij nu.
‘Maar, Tikki, ik weet de weg niet terug!’ Tikki draaide zich om, met zijn rug naar Rick.
‘Dan zoek je de weg terug maar lekker zelf.’ Op dat moment sprintte hij weg. Rick bleef verbijsterd achter. Hij had hem niet moeten volgen, maar... Tikki is een heilige herdershond, hij moest wel.
‘Goed’, dacht Rick bij zichzelf, ‘nu moet ik de weg terug vinden.’ De dagen mochten wel tropisch zijn, de nachten waren koud. Rick besloot om eerst maar eens te overnachten. Hij ging tegen een boom aan liggen en trok zijn cape om zich heen. Lekker warm, vond hij. Moeizaam probeerde hij in slaap te komen. Maar al gauw viel hij in een diepe slaap.

Kreunend werd Rick wakker van de vogels. Die floten de ochtend vrolijk in. Ricks nacht was… Beroerd. Hij had slecht geslapen en hij was door minstens tien muggen lek gestoken. Rick besloot om eerst maar eens op zoek te gaan naar de weg terug. Misschien kwam hij onderweg wel eten tegen.
Eigenlijk was het landschap heel erg mooi, voor een bos dan. Er waren veel mooie planten. Daarbij kwam dat het niet te heet was, maar ook niet te koud. Na een tijd lopen kwam Rick langs een prachtig meer, dat diep in het bos verborgen was. ‘Heerlijk’, dacht hij, ‘hier ga ik even pauzeren.’ Rick ging aan de rand zitten. Het meer was prachtig helder. Hij schopte zijn schoenen uit en hield zijn voeten in het verkoelende water. Hij zou zo eeuwig blijven zitten. ‘Knor!’, het was zijn maag. Nu bleek het toch niet zo’n slim idee om daar te blijven zitten, straks stierf hij nog van de honger. Even keek Rick om zich heen, misschien groeide er wel fruitbomen om het meer heen, wie wist. Maar nee, het was niet zo. Vermoeid sloot Rick zijn ogen voor een tijdje. Wat was het water toch heerlijk koel, hij had warme voeten gekregen van het lopen. Plots voelde Rick iets langs zijn buik glijden, een zachte, harige vacht streelde zijn arm. Geschokt keek Rick naar zijn arm, het was een herdershond. Dit keer was het Tikki niet. De hond legde zijn kop op Ricks schoot, zijn snuit gleed naar voren, naar Ricks been. Verbaast keek Rick hoe de hond Ricks been likte, precies op de plek waar een litteken zat: het litteken dat hij drie jaar geleden van een herdershond had gekregen. De hond zijn tong kietelde over Ricks natte been heen. Na een paar likjes hield het beest op, hij ging rechtop naast Rick zitten en keek hem aan.
‘Hoi’, zei een meisjes stem, de bek van de herdershond bewoog niet, maar Rick wist wel dat het de hond was, ‘ik ben Lara, het tweelingzusje van Tikki, wie ben jij?’, nog steeds ongelovig keek Rick naar het beest.
‘Rick.’, kraamde hij uit.
Lara stond op. ‘Zal ik je dan maar naar huis toebrengen?’, vroeg ze. Rick knikte, hoe wist zij dat hij verdwaald was? Ach, hij liet het maar, hij zal spoedig weer bij Amber in haar huis zijn, spelletje doen.

Hoofdstuk 6
Lara keek Rick aan, ze was klaar om te gaan.
‘Dus hoe weet je dat ik verdwaald ben?’, vroeg Rick.
‘Dat kan ik voelen omdat je een man bent.’, antwoordde ze.
Rick nam zijn kans en vroeg de hond nog een vraag: ‘Dus, ben jij ook deels een leider van de stam van Tikki?’
Lara schudde nee, ‘Nee eigenlijk horen herdershonden geen leiding te geven aan stammen. Maar Tikki is daar te eigenwijs voor. Hij heeft ervoor gekozen om een soort mega stam te maken. Normaal kiezen honden hier niet voor. Tikki is ook de eerste sinds... Nou gewoon de eerste die hiervoor gekozen heeft. Het is ook heel raar, geen een van ons weet waarom hij zo doet. Zo was hij namelijk eerst niet.’, Lara viel even stil. Ze ging wat dichter bij Rick staan.
‘Geruchten rond de herdershonden gaan’, vervolgde ze, ‘dat er iets mysterieus is met Tikki. Ze zeggen dat het antwoord ligt in de heilige tempel van het bos. Maar niemand kan daarin. Om in de tempel te komen is er een handafdruk van een mens nodig. Maar niet van zomaar een mens, van een heilige.’ Rick dacht na.
‘Lara, kan je me eerst wat te eten geven, ik heb namelijk sinds gisteravond niet gegeten. Kan je me daarna naar de tempel brengen? Misschien kan ik de poorten kraken of zo.’, vroeg Rick aan Lara.
Lara dacht na en zei onzeker: ‘Het zou... In principe... Wel... Kunnen...’, plots verscheen er een stapel fruit voor Ricks neus.
‘Eet wat, rust wat. Als je klaar bent dan breng ik je naar de tempel.’, zei Lara. Rick at wat. Het fruit was dan wel anders dan van zijn eigen wereld, maar wel een stuk lekkerder. Nadat hij zich verzadigd had gegeten, stopte Rick een sappig stuk fruit in zijn zak (het paste net) en melde aan Lara dat hij klaar was. Lara, die even lag te ruste, stond op. Plots, in een flits, stonden ze voor de tempel.
'Rick, ik moet gaan. Maar als je me nodig hebt, blaas dan op dit fluitje.', zei Lara tegen Rick. Rick hield zijn hand op, er verscheen een fluitje in. Deze was anders dan die van Amber en de leider. Rick knikte, nam afscheid en bedankte Lara, die daarna in het bos verdween.
Rick observeerde de tempel. Twee enorme poorten hinderde hem de doorgang om in de tempel te komen. Naast de poorten, op de muur, stond een afdruk van een mensenhand. Hoopvol gleed Ricks hand over de afdruk. Hij wist niet waarom hij het deed, alsof iets in hem zei dat hij het moest doen. Voor een paar seconden bleef zijn hand op de afdruk. Teleurgesteld hield hij zijn hand eraf.
'Hmmm...', dacht hij, 'als ik aan heilige mensen denk, denk ik aan mijn zusje Amber. Ze was altijd heilig voor me, en nu is ze er niet meer.' Er was nog steeds niks gebeurd. Amber, waarom moest juist zij doodgebeten worden, en niet hij? Amber, ze hielp Rick altijd, waarom kon hij niet sterven? Ze was er altijd voor hem, dus waarom juist zij? Als Rick dood was gegaan, had men verdriet maar... Dan was Amber er tenminste nog. Amber... Haar naam spookte al drie jaar door zijn hoofd. Hij moet het kwijt...
'AMBER!', riep hij uit frustratie. Plots gaf de handafdruk voor hem licht. Waarom gebeurde dat? Moest hij weer een poging wagen? Zijn hand bedekte de afdruk weer. Kraaaaak! Langzaam, heel langzaam gingen de poorten open. Was Rick... Heilig? Rick wende zich tot de poorten, die nu open stonden. Hij keek naar binnen. Binnen was het niets anders dan donker. 'Hallo?', riep Rick naar binnen. Geen reactie, dat had hij wel verwacht. Rick zette een paar stappen naar binnen, hij moest dit doen, waarom wist hij niet. Nou, hij wist het wel: hij moest het antwoord zoeken op de vraag: 'waarom doet Tikki zo raar?' Maar was er nog een andere reden waarom hij dit zo graag wilde doen? Rick dacht erover na, maar veel tijd had hij niet. Toen hij volledig in het donker stond, sloten de poorten met een klap. Geschokt keek hij naar achter, niet dat hij veel kon zien. Rick zette een paar stappen naar voren, ook al kon hij niet veel zien. Met zijn handen kon hij de weg een beetje herkennen, tenminste: alleen of hij nergens tegen aan liep.
'Was hier maar licht...', dacht Rick hoopvol. En ja hoor, plots vlogen de fakkels aan met een vlam. Rick kon nu zien waar hij stond. Voor hem stond een groot standbeeld van een herdershond. Naast het beeld, links én rechts waren doorgangen. Voor de rest was de kamer leeg, op wat potten na. Het zag er allemaal heel oud uit, en het zou Rick niks verbazen als er een dikke laag stof op de kop van de herdershond zat.
'Dus', dacht Rick na, 'ik kan rechts, maar ik kan ook links. Welke kant zal ik kiezen? Kies ik voor rechts, of voor links... Wacht! Ik weet het al, ik kies voor rechts. Amber schreef namelijk met haar rechterhand!' Rick wende zich tot de rechter opening. Met een diepe zucht overwoog hij om verder te gaan, de rechter opening in.
Terug naar boven Ga naar beneden
Mystic Zelda

Mystic Zelda


Aantal berichten : 25
Leeftijd : 30
Registration date : 12-06-08

The Dog of Death Empty
BerichtOnderwerp: Re: The Dog of Death   The Dog of Death Emptywo 16 jul - 14:12

Hoofdstuk 7
’Leider! Leider!’, Amber sprintte het huisje van de leider in. ‘Rick, hij ligt niet in zijn bed!’
De leider sprong op. ‘Rick? Niet in zijn bed? Hoe kan dat nou? Wanneer heb je hem voor het laatst gezien?’
Amber zuchtte en zei: ‘Gisteravond, we hadden de hele avond een spelletje gedaan, toen ging hij naar huis, hij was moe. Maar toen ik hem vanmorgen op wilde halen om te ontbijten, lag hij niet in zijn bed! Ik heb het hele kamp uitgeplozen, maar hij is nergens te vinden!’, de leider dacht na.
‘Hij ís een lid van de stam. Ik ga de mannen oproepen om hem te zoeken.’, antwoordde de leider.
De mannen werden opgeroepen, ze stonden in rijtjes van vijf. Ze kregen de opdracht om Rick te zoeken, een nieuw lid van de stam. Hij was vermist sinds die nacht. Dit zou nog een lastige klus worden, het hele bos.

Rick zag niet veel op de gang. ‘Licht?’, vroeg hij. Plots vlogen ook hier fakkels aan. Overal stonden potten en zo, maar wat specifiek opviel, was een muur met een tekst erop. Rick liep ernaartoe.

De vier,
Twee van hetzelfde soort, twee van een ander.
De vier,
Eén overleeft, drie overlijden.
Eén met een missie,
Een missie, een vervloeking.
De eerste die dit leest van de vier
Heeft de missie.
De rest... overlijd.

Rick streelde met zijn vingers over de muur. Zijn vingers gleden over de prachtige letters. ’De vier?’, dacht Rick. ‘De vier? Bedoelen ze een groep? Er moet iemand dit eerder gelezen hebben, het moet. Ik wil geen missie, laat staan een vervloeking. Dit is vast een eeuwen oude legende, waar vier goden op sloegen of zo. In ieder geval, met deze tekst kan ik niks.’ Rick besloot om terug te lopen, in de kamer was namelijk verder niks. Dit keer nam hij de linker kamer. Deze was een stuk lichter. Dit kwam omdat hij ramen vanaf het dak had, waar de zon volop in scheen. In deze kamer stonden ook weer gangen. Ze waren allemaal donker. Hij kon naar voren, naar rechts en naar links.
‘Rechtdoor, ik weet het zeker!’, dacht Rick. Vastbesloten liep hij door de gang die recht voor hem was. Hij kon geen hand voor ogen zien. ‘Fakkels, ga aan. Fakkels ga aan.’, smeekte hij. Maar er gebeurde niks. Gelukkig was de route alleen maar recht door. Hij liep verder, zonder ook maar iets te zien.
Moe liep Rick door. Hij was er nog steeds niet, hij had het gevoel alsof hij al een uur aan het lopen was.
‘Grrr...’, hoorde hij. Was het een... Wolf? ‘FAKKELS! GA AAN!’, riep Rick gefrustreerd. Fakkels vlogen aan. Een herdershond stond voor Rick. Het was niet zomaar een herdershond, het was Tikki. Tikki stond zowat klaar om aan te vallen.
‘Tikki, wat ben ik verbaast om jou hier te zien.’, zei Rick. Eigenlijk was hij dat niet, het was pure ironie.
‘O ja?’, zei Tikki, ‘ik ben anders niet verbaast om jou hier te zien.’ Rick voelde ironie in Tikki’s stem, waarom gebruikten ze beide ironie?
‘Dus, Rick, wat doe jij hier?’, vroeg Tikki.
‘Ik... Heb... Geen... Idee... Tikki.’, antwoordde Rick. Hij wist het wel, maar vond het beter als hij dit zo zei.
Tikki lachte,: ‘Geloof je het zelf?’, zei hij. Rick knikte ja. Tikki gromde weer. En plots, was alles zwart voor Ricks ogen. Het enige wat Rick nog wist, was dat hij omver gebeukt werd.
’Rick! Rick! Wakker worden!’, Rick opende zijn ogen. Voor zich zag hij het bezorgde gezicht van niemand minder dan Amber.
‘Wat is er gebeurd?!’ Rick keek even verbaast en vervolgens keek hij om zich heen. Hij lag op zijn bank in zijn huis. Hoe kon het nou dat hij weer terug was.
‘Volgens mij was ik heel dichtbij het antwoord, ik bedoel dus: ik kwam Tikki zelf tegen! Maar wat zou er gebeurd kunnen zijn dat ik nu hier ben?’, dacht Rick bij zichzelf. FLATS! Een enorme plens water viel op Ricks hoofd.
‘Rick! Wakker blijven, even focussen. Je dutte bijna weer in. Wat is er gebeurd?’ Verdooft keek Rick naar Amber. Hij schudde met zijn hoofd.
‘Ik heb geen idee. Maar Amber, hoe kom ik hier?’
Amber ging op de bank zitten. ‘Tikki kwam met jou op zijn rug hierheen. Je was zwaar gewond. Waarschijnlijk een beet van een wolf of zoiets.’ Amber gebaarde naar Ricks buik: een enorm stuk verband verborg een wond. Pas toen voelde Rick het, de enorme pijn in zijn zij.
‘Tikki had je behandeld, hij is heilig, dat wist je toch? Je hebt dus mazzel gehad.’
Rick dacht na: ‘Maar als Tikki mij gered had, wie heeft mij dan gebeten. Volgens mij was het Tikki zelf, ik bedoel: hij stond voor me voordat ik flauwviel. Hoe kan het toch?’
‘Rick! Moet ik nog een emmer water halen?’, zei Amber streng. Rick schudde nee, hij was wel wakker.
‘Rust maar even, Rick. Ik ga met de leider praten. Als je werkelijk in gevaar bent, dan moet je in bescherming genomen worden.’ Rick ging plat liggen terwijl hij Amber zijn huis uit zag stormen.

Hoofdstuk 8
Rick zuchtte diep, hij was moe, maar hij wilde eigenlijk helemaal niet slapen. Hij wilde weten wat er gebeurd was. Moeizaam ging hij rechtop zitten, even later had hij genoeg energie om op te staan. Hij stond op en liep naar de deur. Eenmaal bij de deur, moest hij zich even vasthouden aan de muur. Wat had hij een pijn! Het liefst wilde Rick schreeuwen van pijn, maar het lukte niet. Het gíng gewoon niet. Even zuchtte hij diep, maar toen ging hij verder. Pijnvol liep hij door het kamp heen, met één hand om zijn buik. De rest van het kamp keek verbaast toen hij langs kwam. Rick liep naar de grote hut van de leider. Hij liep naar binnen, daar zat Amber met de leider aan het praten. Ze keken verbaast toen Rick binnen kwam.
‘Rick! Je moet in bed blijven liggen!’, schreeuwde Amber gestrest. Rick maakte een kalmerend gebaar.
‘Rustig. Ik moet even iets doen.’ Rick liep naar Amber, ging recht voor haar staan. Hij staarde naar haar hals, er hing een ketting aan haar hals met het fluitje van Tikki eraan. Met een vloeiende beweging trok hij het fluitje van Ambers hals.
‘Wat doe je nou?!’, Amber klonk geschokt. Rick bracht het fluitje naar zijn lippen, hij blies erop. De leider en Amber keken hem met grote ogen aan.
Even later kwam Tikki binnen, zoals bijna wel voorspelbaar was. Tikki ging recht voor Rick zitten.
‘Wat wil je?’, zei Tikki kalm. Rick keek de hond dodelijk aan.
‘Ik wil weten wat er is gebeurt. En ik wil het ook NU weten!’, het kostte Rick veel moeite om dit zo boos mogelijk te zeggen. Plots werden Tikki’s pupillen groter, en zijn houding veranderde ook. Rick kende die blik, het was dezelfde blik die hij in de tempel ook had.
‘Wil je dat echt weten?’, Tikki klonk furieus.
Rick knikte ja, ‘Natuurlijk wil ik dat weten!’ Even dacht Tikki na, maar toen, zomaar, plots, rende Tikki naar buiten. Rick kon nog maar net naar buiten kijken: Tikki was het bos in verdwenen.
Verbaast en geschrokt reageerde Amber: ’Rick... Wat heb je... In hemelsnaam... Gedaan?’ Ze keek Rick recht aan, geschokt en bang.
‘Ik heb Tikki gevraagd wat er was gebeurd.’, antwoordde Rick droog. Hij had geen zin om dit allemaal uit te leggen. Vervolgens maakte Rick zich klaar om naar zijn huis te lopen. Dit ging moeizaam omdat hij een enorme pijn voelde in zijn zij.

Rick lag op de bank, hij had het voorlopig gehad met lopen. De dames van het kamp hielpen hem gelukkig een handje, de een bracht hem af en toe wat fruit, en er was ook een dame die hem zijn lunch had gebracht. Het was bijna avond, dus er zou vast wel zo iemand binnen komen met wat avondeten. Rick legde zijn arm over zijn voorhoofd, hij was moe en had een enorme pijn in zijn zij, nog steeds.
‘Pssst! Psssssst! Rick, mag ik binnenkomen?’, Rick hoorde een stem van buiten komen, hij kwam hem bekent voor, maar van wie wist hij niet.
‘Jah, kommaar binne!’, riep Rick een beetje onhandig. Rick opende zijn ogen om te kijken wie het was. Met een schok ging hij overeind zitten: het was Lara!
‘Hallo Rick, ik heb gehoord dat je gebeten bent door een wolf of zo, niemand weet door wat. Dus, ik kwam maar eens langs om te vragen wie of wat het was.’ Lara ging naast Rick zitten.
‘Lara, je moet weten dat ik alleen maar vermoedens heb over wie het was.’, zei Rick haast fluisterend. Lara keek Rick aan.
‘Wat zijn je vermoedens dan?’, vroeg ze.
‘Ik denk’, Rick stopte even, ‘dat het Tikki was...’
Lara sprong overeind. ‘Tikki?!’, riep ze gefrustreerd, ‘vertel!’ Rick besloot het haar te vertellen, zijn avontuur in de tempel. Eerst dat hij naar binnen kon, toen over de tekst op de muur, die hij blijkbaar nog onthouden had. En daarna over zijn avontuur in de enorme donkere gang, waar hij Tikki tegen kwam.
Toen hij klaar was, was het even stil. Lara stond nog steeds, ze dacht na.
‘Maar waarom zou Tikki je helpen als hij je eerst gebeten?’, vroeg ze.
Rick hield zijn schouders op. ‘Ik heb geen idee. Dat vroeg ik me namelijk ook al af, en daarom is het dus een vermoeden van me.’ Weer was het stil, weer dacht Lara na.
‘Misschien...’, zei ze na een tijdje, ‘heeft het iets te maken met de tekst die op die muur stond...’ Rick keek verbaast naar Lara.
‘Nee, dat slaat toch nergens op?’, riep Rick uit.
Waarop Lara zei: ‘Misschien wel, misschien niet. De tijd zal het leren, wij zullen het leren, maar eerst moet je rusten.’

Hoofdstuk 9
Lara was al meer dan een uur geleden weg gegaan, Rick lag al die tijd nog steeds op de bank.
‘Klop klop.’, het was de stem van Hugo, die binnenkwam met een bord met eten.
‘Hé maatje’, zei hij, ‘hoe gaat het nu?’ Rick keek naar Hugo, die bij hem op de bank kwam zitten. BOF! Rick kreeg zo’n enorme bof dat een enorme schok van pijn zijn wond afging. Eigenlijk wilde Rick schreeuwen van de pijn, maar dat was niet zo beleeft.
‘Het gaat wel hoor, Hugo.’ Rick wreef over zijn buik, waar het verband omheen was.
‘Mooi, ik heb hier wat eten voor je!’, riep Hugo vrolijk terwijl hij het bord exact op Ricks wond legde. Rick kromp ineen van pijn. Hij piepte zelfs een beetje.
Vervolgens keek Rick naar zijn bord. Hugo had gelukkig een beetje hetzelfde gepakt dat Rick de vorige keer ook had.
‘Dankjewel Hugo.’, kraamde Rick beleeft uit. Hij wilde eigenlijk dat Hugo weg ging, het was heel lief wat hij voor Rick deed... Maar nee, straks ging hij nog op Ricks wond zitten.
Net toen Rick een hap wilde nemen, onder hoede van Hugo, kwam Amber binnen. Ze leek enorm gestrest en ging voor de bank staan.
‘Rick, ik moet even met je praten...’, ze keek naar Hugo, ‘Alleen.’ Hugo keek poeslief naar Amber.
‘Ik begrijp het Amber, ik ga wel.’ Hugo stond op. Even stond hij stil, maar toen blèrde Amber in zijn oor: ‘NU!’ Hugo kroop ineen en maakte toen een sprintje naar de deur. Amber lachte.
‘Goed, Rick, de rede dat ik hier ben.’, Amber wende zich even tot Rick, en ging toen op de bankleuning zitten.
‘Ik vermoed zo dat jij meer weet over die wond van jou. Ik zag namelijk vanmiddag dat Lara binnenkwam, en normaal als iemand gewond is, doet ze dat ook niet.’, zei ze. Ze keek streng naar Rick.
Amber vervolgde: ‘Als er namelijk iets is, dan moet je dat wel vertellen.’ Beteuterd keek Rick naar zijn voeten, en vervolgens keek hij naar zijn buik, waar waarschijnlijk Tikki’s beet onder zat.
‘Amber, je moet weten dat dit allemaal heel ingewikkeld in elkaar zit.’
Verveeld keek Amber naar Rick, ze stond vervolgens op en zei: ‘Kom op, Rick! Denk je werkelijk’, ze draaide zich naar Rick toe, ‘dat ik te jong ben om dit te snappen. Rick, dan maak ik je even wakker. Ik ben zestien! Even oud nog wel! Kom Rick, vertel het gewoon. Als het geheim moet blijven, dan hou ik dat.geheim.’
Rick slaakte een zucht. ‘Goed, Amber, ik vertel het. Maar houdt het geheim. Het begon toen ik naar huis ging, de avond van mijn vermissing. Het was Tikki...’
Rick had net álles verteld, van Tikki die zei: ‘Je bent hier niet zomaar.’ Tot Lara die hem had geholpen naar de tempel. Even was Amber stil.
‘Tikki...’, ze wilde verder praten, maar toch viel ze stil. ‘Rick, ik denk dat je eerst moet rusten, zoals Lara had gezegd. Ik denk dat je dan moet onderzoeken of het Tikki echt was, en of die vloek op Tikki rust.’ Rick knikte, hij moest rusten.

‘Rick! Kom, vandaag is de dag!’, riep Amber ongerust. Het was een week nadat Rick gebeten was, en Rick was al zo goed als de oude. Dat Rick zo snel genas, dat kwam door de zegen van Tikki. Vandaag zouden Amber en Rick naar Tikki gaan, om te vragen wat er echt was gebeurt.
‘Rick, kleed je om en kom!’ Amber stond buiten en riep Rick, die nog in zijn bed lag. Rick stond op, pakte zijn kleren, kleedde zich om, waste zijn gezicht en sprintte naar de deur.
‘Ah, Rick, daar ben je. Kom je mee?’, vroeg Amber.
Rick knikte: ‘Ik ga mee, natuurlijk. Ik ben hartstikke benieuwd.’
Rick en Amber liepen samen door het dorp heen. Ze hadden besloten om Tikki ver in het bos op te roepen, zodat ze niet gestoord konden worden. Rick en Amber werden in het dorp regelmatig nagekeken, vooral wanneer ze naast elkaar liepen. Het zat zo: Rick was bekent geworden omdat hij uit de andere wereld kwam, Amber omdat ze Rick mee had genomen en omdat Amber nogal gehecht was met Tikki. En dat was een wonder, maar amper hadden mensen een band met herdershonden, laat staan met Tikki. Meestal praatten mensen maar één keer met Tikki, dat was wanneer ze een man of vrouw werden. Maar Amber kon Tikki oproepen wanneer ze maar wilde, zij had een fluitje. Daarbij kwam dat Rick een fluitje had van Lara, dit was nog meer bijzonder, omdat tot nu toe niemand dat had.
Rick en Amber kwamen aan in het diepe bos, niemand kon ze nu nog samen zien, op de dieren in het bos na dan. Amber pakte het fluitje dat aan haar ketting zat. Ze bracht het naar haar lippen... En blies...
Terug naar boven Ga naar beneden
Mystic Zelda

Mystic Zelda


Aantal berichten : 25
Leeftijd : 30
Registration date : 12-06-08

The Dog of Death Empty
BerichtOnderwerp: Re: The Dog of Death   The Dog of Death Emptywo 16 jul - 14:13

Hoofdstuk 10
In de verte zagen ze hem aankomen: Tikki stormde op Amber en Rick af. Wanneer hij aangekomen was zette hij zijn twee voorpoten op Ambers schouders en likte haar gezicht. Amber duwde het beest van haar af. ‘Tikki, we zijn hier nu niet om te knuffelen.’, zei Amber terwijl ze het beest streng aankeek. Rick zag hoe Tikki’s ogen groot werden.
‘Amber! Pas op!’, riep hij en hij trok haar mee opzij. Gelukkig was hij op tijd: Tikki deed een poging tot bijten naar Amber. Amber keek Tikki bang aan.
‘Tikki! Waarom deed je dat?’, was haar reactie. Rick schudde met zijn hoofd.
‘Amber wacht even.’ Hij wende zich tot de hond, hij ging voor Amber staan.
‘Tikki, wij zijn het. Amber en Rick, je vrienden. Vrienden doe je geen pijn. Rustig maar.’, zei hij. Rick slikte even, maar toen vermande hij zich en ging met zijn hand naar Tikki’s kop. Langzaam begon Rick het beest te aaien. Rick zag hoe Tikki’s ogen kleiner werden.
Rick nam zijn kans en vroeg: ‘Ja, Tikki? Kan je nu even met ons praten?’ Tikki knikte.
’Dus, was jij in de tempel, met mij?’ Tikki knikte. ‘Tikki, ik wil heel graag weten hoe mijn wond komt. Zou het misschien kunnen dat jij dit hebt gedaan?’ Tikki stond stil. Hij verroerde werkelijk geen vin.
‘Kom op, Tikki, het is niet erg.’, probeerde Rick. Weer bewoog Tikki niet.
Amber sprong naast Rick en zei: ‘Tikki, ik ben als het ware je zusje. Je bent altijd al een broer voor me geweest, wil je alsjeblieft Rick de waarheid vertellen?’ Tikki keek Amber aan.
Maar toen, plots, begon hij te praten: ‘Rick, het spijt me zo... Ik heb je inderdaad gebeten, maar ik deed het niet expres.’, Tikki zuchtte even, maar ging toen verder: ‘Het was alsof... Ik mezelf niet meer was. De laatste tijd heb ik hier vaker last van. Vooral ik de buurt van jou, Rick. Maar goed, toen ik laatst in het bos liep, langs de tempel, zag ik jou daar ineens. Ik vroeg me af wat jij daar deed, dus ik besloot je te volgen. Ik zag dat jij de tekst op de muur las. Ik zag dat jij de rechtergang nam en rechtdoor ging. Maar toen ging alles mis, ik wist niet meer wat ik deed. Ik belande voor je en beet je. Pas toen realiseerde ik me was ik had gedaan, ik zegende je en bracht je thuis.’ Rick keek verbaast naar Tikki, die stopte met praten.
Het was stil, tot Amber vroeg: ‘Tikki, heb je enig idee waarom je zo doet?’ Gespannen keek Rick naar Tikki, die knikte.
‘Het is de vloek die rust op ons vieren. Ons vieren: Amber, Rick, Lara en ikzelf. Rick, jij kent de tekst wel, hoop ik?’, Rick herhaalde de tekst nog een keer:

’ De vier,
Twee van hetzelfde soort, twee van een ander.
De vier,
Eén overleeft, drie overlijden.
Eén met een missie,
Een missie, een vervloeking.
De eerste die dit leest van de vier
Heeft de missie.
De rest... overlijd.’

’Mooi’, vervolgde Tikki, ‘de vier, twee van hetzelfde soort, twee van een ander. Amber en Rick, een tweeling. Nee, ik weet het, officieel zijn jullie geen tweeling. Maar in de dimensie waaruit Rick komt is Amber overleden, en uit de dimensie van Amber is Rick dood. Lara en ik, een tweeling. Lara en ik zijn een soort, en jullie ook. De vier, één overleeft, drie overlijden. Dit moet zo zijn, maar ik hoop het niet. Ik ben degene die de tekst op de muur als eerste heeft gelezen. Het was vier jaar geleden. Ik kreeg de missie, de vloek. Ik moest ervoor zorgen dat jullie en Lara dood gingen. Maar ik kon het niet, ik kon Amber niet doden. Daarom besloot ik naar Ricks dimensie te gaan, daar vond ik de andere Amber. Het zou in principe niet zoveel uitmaken als ik die Amber doodde, dus dat deed ik. Sorry Rick, maar ik heb... Je zusje Amber... Doodgebeten...’ Rick keek verbaast naar Tikki. Hij voelde een enorme woede door hem stromen. Tikki, hij moest DOOD! Rick voelde de enorme dwang om Tikki te schoppen of te slaan, maar plots voelde hij hoe Amber haar tegenhield.
‘Nee Rick’, fluisterde ze in Ricks oor, zodat Tikki het niet kon horen, ‘niet doen. Straks word Tikki weer agressief en wilt hij je doden. Je moet rustig aan bij hem doen.’
Rick ontspande zich. Tikki, die naar de grond had gekeken van spijt, vervolgde zijn verhaal: ‘Ik wist dat ik jullie drie moest doden. Daarom blijf ik al die jaren bij Lara uit de buurt. Maar toen jij hier kwam, Rick, wist ik dat je hier kwam om de vloek te stoppen. Vooral toen ik erachter kwam dat je al een man was: ik heb je onbewust een man gemaakt toen ik je zusje doodbeet. En na de drie jaar kom jij hier. Je moet me stoppen. Maar wanneer het binnenkort volle maan word, morgennacht, dan zal de vloek in me gekerfd zijn.’ Rick werd stil.
‘Tikki... Wat moeten we doen?’ Maar voor Rick antwoord kreeg werden Tikki’s pupillen groot en rende het beest weg.

Hoofdstuk 11
‘Dus, vanaf morgennacht zal Tikki je volledig willen vermoorden, samen met mij en Lara?’, vroeg Amber. Rick en Amber zaten bij Rick thuis, ze hadden net avond gegeten en besproken hoe ze de volgende nacht Tikki konden tegenhouden.
Rick knikte en zei: ‘Jou hoeft hij niet te vermoorden, hij heeft mijn zusje al vermoord, als je begrijpt wat ik bedoel.’
Amber knikte en vroeg: ‘Mooi, nou, dus, wat gaan we morgen doen?’ Het viel stil. Geen van beiden wist het.
Tot Rick zei: ‘Anders gaan we Tikki morgennacht opzoeken.’
Amber keek Rick raar aan. ‘Hoe weten we nou waar Tikki zich dan bevind?’
Rick glimlachte en zei:‘Dat weet je heel goed, in de tempel natuurlijk!’ Rick wist het niet zeker, maar hij kon het voelen.

Rick opende zijn ogen, hij lag in bed en het was een wonder dat Amber hem nog niet had gewekt voor het ontbijt. Hij maakte zich klaar om te ontbijten. Vervolgens liep hij zijn huis uit. Gisteravond was het gelukkig niet al te laat geworden. Nadat hij en Amber hadden besloten om Tikki op te zoeken vannacht ging Amber naar huis.
Het was nog vrij rustig in het dorp, de meeste sliepen zelfs nog. Rick wandelde naar Ambers huis, hij ging voor de deur staan en riep: ‘Amber! Goedemorgen! Wakker worden!’ Plots voelde hij een hand op zijn schouders. Geschokt keek kijk achter zich: het was Amber.
‘Goedemorgen Rick, ik wilde je net wakker maken, maar je was al wakker.’ Rick schoot in de lach en samen gingen ze ontbijten.
De rest van de dag verliep goed, Rick moest kinderen leren jagen en Amber hield zich bezig met het plukken van groente en fruit. Het avondeten verliep ook goed. Rick had wat gelachen met zijn ‘grote vriend’ Hugo. Na het eten begonnen de zenuwen al wat op te lopen.
‘Zeg Amber, weet jij de weg eigenlijk wel naar de tempel?’, vroeg Rick aan Amber.
Amber keek geschokt naar Rick en zei stilletjes: ‘O... Eigenlijk niet... Help, wat doen we nu?’
Rick dacht even na, maar kwam toen gelijk met een antwoord: ‘Ik kan Lara oproepen, zij kan ons naar de tempel brengen. Dan zijn we er gelijk met zijn drieën: als het misgaat dan kan Lara altijd nog weggaan en de rest waarschuwen dat wij dood zijn.’ Rick slikte van de gedachte dat hij dood kon gaan, die nacht. Amber knikte. Ondertussen liepen ze naar Ambers huis, daar zouden ze even een spelletje doen tot half twaalf. Half twaalf zouden ze namelijk Lara oproepen en naar de tempel gaan.
Ding dong, het was de klok die bij Amber op het dressoir stond. Rick keek geschokt naar de klok: het was half twaalf. ‘Amber, ik ga nu op mijn fluitje blazen.’, zei Rick gespannen. Vervolgens bracht hij het fluitje naar zijn mond en blies erop. Geen geluid, maar na een paar tellen verscheen Lara voor hun neus. ‘Rick, waarom blaas je nou om half twaalf?’ Rick tuurde even opzij, maar legde toen alles uit. Over dat Tikki vervloekt was en dat ze alledrie in gevaar waren.
Na de korte inlichting ondervond Lara gelijk actie: in een flits stonden ze voor de tempel. Rick keek naar de poorten, en toen naar Amber.
‘Amber!’, riep hij weer, maar dit keer lachend. De handafdruk begon te gloeien en Rick bedekte het met zijn eigen hand. De poorten gingen weer open en de drie gingen haastig naar binnen. De fakkels vlogen weer aan toen Rick.
‘Licht’ riep en de drie stonden in de zaal met de grote herdershond. Amber en Lara keken verbaast om zich heen, terwijl Rick om zich heen tuurde op zoek naar een aanwijzing waar ze heen moesten.
Plots zag Rick het dan: Tikki gluurde vanuit de rechtergang naar de drie. Zijn pupillen waren groot, dus hij stond op aanvallen.
‘Daar is hij!’, riep Amber, terwijl ze naar Tikki wees: dit was niet slim, Tikki rende namelijk weg, de rechtergang in.
‘Volg hem!’, riep Rick. Ze renden achter Tikki aan, die dit keer niet rechtdoor ging, maar naar links. Dit was een iets minder lange gang dan rechtdoor. Uiteindelijk kwamen ze aan in een soort ceremonie zaal. Er stonden twee herdershonden en twee mensen, standbeelden dan. Rick, Amber en Lara stopten met het achtervolgen van Tikki, Tikki ging in het midden staan. Er was een enorm raam in de zaal wat uitzicht had op de maan. Hier zou Tikki zijn vervloeking houden, dit wisten ze zeker. Hier zou het gebeuren. ‘Tikki...’, zei Amber bang. Tikki draaide zich om en keek Amber aan. Zijn pupillen waren groter dan ooit. Amber voelde zijn woede, al was die niet echt. Rick nam een kijkje op zijn horloge: het was één voor twaalf. Binnenkort zal Tikki voor eeuwig vervloekt zijn. Binnenkort zal Tikki woedend achter Rick aankomen, vol met de dood.
Terug naar boven Ga naar beneden
Sunny day
Global Moderator
Global Moderator
Sunny day


Aantal berichten : 211
Leeftijd : 32
Registration date : 02-05-08

The Dog of Death Empty
BerichtOnderwerp: Re: The Dog of Death   The Dog of Death Emptywo 16 jul - 21:14

Nou, ik blij dat het vakantie is, het duurde zeker wel twintig minuten om alles door te lezen. Wink Dan kom ik gelijk op m'n eerste pluspunt: het was interessant genoeg om door te lezen. Misschien op sommige plekken een beetje afgeraffeld, maar op zich kon de verhaallijn me nog boeien. Soms een beetje voorspelbaar, maar dat kan gebeuren. Het tweede puntje is dat de hoofdstukken naar mijn mening (en die krijg je ook, dus dat komt mooi uit) goed waren opgedeeld. Ook de interpunctie was nog zodanig toegepast dat ik niet in de knoop raakte met alle mogelijke uitspraken.

Toch moet ik het onderhand als standaard zeggen: er zaten toch weer onnodige spelfouten in, voornamelijk bij de voltooid deelwoorden. Ik neem aan dat je je verhaal wel meerdere keren hebt bezichtigd, dus ik nam aan dat je die ook wel gezien zou moeten hebben. Als je die dingen nog verbetert, wordt het helemaal perfect! Very Happy
Als je gedetailleerde kritiek wilt horen, moet je dat even zeggen omdat ik dat hele verhaal dan weer moet lezen!

Al met al, leuk verhaaltje, maar opeens wel een dikke pil na al die kleine dingetjes hier! Ik neem ook aan dat je alle hoofdstukken niet in één keer uit je duim hebt gezogen? Shocked

Overigens hoop ik voor je dat iedereen hier wel jouw verhaal wil lezen! Lach
(Die van mij bleek namelijk het lezen niet waard en er komen al zoveel mensen online hier...)

Ik wil het laatste stuk ook lezen! Very Happy
Terug naar boven Ga naar beneden
Mystic Zelda

Mystic Zelda


Aantal berichten : 25
Leeftijd : 30
Registration date : 12-06-08

The Dog of Death Empty
BerichtOnderwerp: Re: The Dog of Death   The Dog of Death Emptydo 17 jul - 12:07

Sunny day schreef:
Nou, ik blij dat het vakantie is, het duurde zeker wel twintig minuten om alles door te lezen. Wink Dan kom ik gelijk op m'n eerste pluspunt: het was interessant genoeg om door te lezen. Misschien op sommige plekken een beetje afgeraffeld, maar op zich kon de verhaallijn me nog boeien. Soms een beetje voorspelbaar, maar dat kan gebeuren. Het tweede puntje is dat de hoofdstukken naar mijn mening (en die krijg je ook, dus dat komt mooi uit) goed waren opgedeeld. Ook de interpunctie was nog zodanig toegepast dat ik niet in de knoop raakte met alle mogelijke uitspraken.

Toch moet ik het onderhand als standaard zeggen: er zaten toch weer onnodige spelfouten in, voornamelijk bij de voltooid deelwoorden. Ik neem aan dat je je verhaal wel meerdere keren hebt bezichtigd, dus ik nam aan dat je die ook wel gezien zou moeten hebben. Als je die dingen nog verbetert, wordt het helemaal perfect! Very Happy
Als je gedetailleerde kritiek wilt horen, moet je dat even zeggen omdat ik dat hele verhaal dan weer moet lezen!

Al met al, leuk verhaaltje, maar opeens wel een dikke pil na al die kleine dingetjes hier! Ik neem ook aan dat je alle hoofdstukken niet in één keer uit je duim hebt gezogen? Shocked

Overigens hoop ik voor je dat iedereen hier wel jouw verhaal wil lezen! Lach
(Die van mij bleek namelijk het lezen niet waard en er komen al zoveel mensen online hier...)

Ik wil het laatste stuk ook lezen! Very Happy
Ik ben al lang begonnen, hoor tong. Eerst poste ik het alleen op andere fora, en daardoor ben je zo ineens bij hoofdstuk 11 Wink.
Terug naar boven Ga naar beneden
Sunny day
Global Moderator
Global Moderator
Sunny day


Aantal berichten : 211
Leeftijd : 32
Registration date : 02-05-08

The Dog of Death Empty
BerichtOnderwerp: Re: The Dog of Death   The Dog of Death Emptydo 17 jul - 14:04

Mystic Zelda schreef:
Ik ben al lang begonnen, hoor tong. Eerst poste ik het alleen op andere fora, en daardoor ben je zo ineens bij hoofdstuk 11 Wink.

Op andere fora gepost? Dat had ik nou nooit verwacht! Wink
Heb je daar nooit kritiek gehad op de spelling?
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud





The Dog of Death Empty
BerichtOnderwerp: Re: The Dog of Death   The Dog of Death Empty

Terug naar boven Ga naar beneden
 
The Dog of Death
Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Umbreon's Speed - Versie 1 :: Belangrijke Topics :: Creatief :: Fanfics en verhalen-
Ga naar: